‘Kijk, mijn zoon: dat is nou de charme van dit spelletje. Nog jarenlang zullen we napraten over die onvergetelijke zondag 27 juni 2010 waarop Engeland met 4-1 verloor van Duitsland. En dat terwijl het resultaat misschien heel anders was geweest als de scheidsrechter het doelpunt van Lampard had goedgekeurd. Nog mooier was natuurlijk het doelpunt van Tevez dat werd gemaakt uit een buitenspelpositie en Argentinië in het zadel hielp. De gehele bevolking van Mexico zal de rest van de zomer napraten over dit ‘wat als’-moment.’
‘Ga morgen maar fijn de hele dag op straat voetballen, zodat je papa ooit trots kunt maken. Lijkt het je niet geweldig om na al die jaren trainen op een WK een halve finale te spelen, voor misschien wel 80.000 betalende fans in het stadion en miljoenen mensen achter de buis? Daar doe je het toch voor? Er is natuurlijk wel een kans dat een man uit de Verenigde Arabische Emiraten je onterecht geen penalty geeft wanneer jij in de laatste minuut wordt neergehaald in het strafschopgebied, waardoor je land uiteindelijk de finale mist. Maar dat hoort er nu eenmaal bij, hè!’
‘Hoezo heb je geen zin om te gaan voetballen? Een suf, oubollig spelletje waar geen eer in valt te behalen, hoe kom je daar nou bij? Je bent een verwend jongetje dat geen respect heeft voor de charme van deze sport. Vergeet het maar, ik breng die mooie Jabulani echt niet terug om hem te ruilen voor een racket omdat je tennis leuker vindt. En ga nu niet voor de tv staan, want zo kan ik het nog slechter zien dan de scheidsrechter op het veld!’
Deze ingezonden brief verscheen in een Voetbal International van juni 2010