De stad voor een godenzoon op zoek naar glorie

Allianz Arena in München. Foto: Flickr.com, CC-licentie, [Bastian.]

München.
Bij de naam van die stad denkt een historicus aan een vredesconferentie. Of aan oorlog. Maar de Nederlandse voetballiefhebber denkt aan Oranje of Ajax.
Da’s logisch.
Tijdens de hoogte- en dieptepunten van het Nederlands voetbal speelt de stad opvallend vaak een rol.
Als decor van een verloren finale (1974).
Als decor van een gewonnen finale (1988).
Als aankondiging van het begin of einde van een succesperiode (1973, 1995, 2003, …..).

Iedere godenzoon op zoek naar roem en glorie, moet dus zeker een bezoek brengen aan de hoofdstad van Beieren.

***

Op de avond van 2 oktober 2018 luisteren elf Ajacieden in München naar de Champions League-hymne. Het belooft een wedstrijd van jong tegen oud te worden. De doelman aan de Duitse zijde heeft meer Champions League-ervaring dan de gehele basisploeg van Ajax bij elkaar. Toch draagt een negentienjarige jongen bij zijn debuut op het hoogste Europese podium met vertrouwen de aanvoerdersband voor de Amsterdammers. Hij weet dat Amsterdam méér is dan poep op de stoep.

Drie minuten na de aftrap dwingt de gevaarlijkste aanvaller van Bayern München de Ajax-doelman met een schot tot een zweefduik in de richting van de rechterbovenhoek. Na vijf minuten bedient diezelfde aanvaller een mee naar voren gekomen centrumverdediger op maat. Ongehinderd mag hij inkoppen: 1-0.

Na afloop van de wedstrijd zeiden de Ajacieden voor de tv-camera allemaal hetzelfde: het voelde alsof we toen pas wakker werden. Alsof een achterstand nodig is om hogerop te komen. Alsof een duizeling je pas écht bewust maakt van de diepte en de mogelijkheid daarin te vallen.

***

Volgens het cliché krijgt iedere ploeg tegen iedere tegenstander tenminste één kans om te scoren. Logischerwijs zou je dus zelfs tegen een club met een begroting die zo’n zevenmaal groter is dan de jouwe een keer een doelpunt kunnen maken.

Op 2 oktober verloopt de wedstrijd in München anders. Hoe vertel je dat zonder partijdig over te komen?

Eerst scoort een Ajax-middenvelder die in zes maanden is omgeturnd tot rechtsback en twee miljoenenaankopen op de bank houdt, in de 22ste minuut met zijn linkervoet de 1-1.

Tot aan de rust volgen er enkele schoten van afstand. Na rust creëren de Amsterdammers één, twee, drie uitgelezen kansen om de wedstrijd in hun voordeel om te buigen. Maar helaas: op de momenten dat het verschil gemaakt kan worden, staat de Duitse doelman in de weg.

De klok tikt door, Ajax wankelt even, maar Ajax blijft overeind. Juist de Duitse verdediger die in de eerste helft de 1-0 maakte, valt om en moet noodgedwongen het veld verlaten.

Vlak voor het verstrijken van de officiële speeltijd wijst de jonge Ajax-doelman een van zijn ploeggenoten met een gele kaart op zak naar het scorebord en de resterende tijd. Met zijn vinger tikt hij vervolgens tegen z’n hoofd.

De recordaankoop knikt. Hij begrijpt dat er vanavond ook dingen zijn die je niet moet doen.

***

Na het ongeloof over de laatste gemiste kans op de overwinning – vrije trap, redding, bal op de lat – fluit de scheidsrechter af.
Zo speelt Ajax, in een wereld waar de ogen van de meeste voetbalfans zich richten op FIFA 19 als zij hun favoriete club willen zien winnen van een Europese grootmacht, gelijk tegen Bayern München.

De trainer, de doelman, de aanvoerder en de rappe vleugelaanvaller van 1995 kijken vanaf de tribune toe. Goedkeurend, maar ook bezorgd. Zij weten dat 1-1 niet goed genoeg is om onbedreigd aan kop te gaan. Zij weten dat in december, de laatste wedstrijd in de groepsfase, thuis, tegen Bayern München moet uitwijzen of Ajax weer een afspraak met de geschiedenis heeft.