‘In Engeland verdoven we altijd in dit soort situaties,’ zegt de leidinggevende arts met de autoriteit van een generaal als ze naar het gegrom van onze kat Guus in zijn kooi luistert.
Het is haar eerste dag als hoofd van het dierenziekenhuis, voorheen werkte ze vier jaar in Engeland.
‘Maar de brexit,’ verzucht ze.
Ze bestudeert het echoapparaat. Ze zegt dat ze hiermee nog nooit heeft gewerkt en vraagt hulp aan de assistent omdat ze niet de vertrouwelijke gegevens van de vorige patiënt wil verwijderen. Ik betwijfel of ik moet zeggen dat ik de afgelopen maanden heel veel ervaring heb met echo’s – misschien krijg ik wel korting – maar ik besluit me in te houden.
Vlak daarvoor zei de generaal nog dat ik in de wachtkamer mocht blijven tijdens het onderzoek. Maar ze veranderde van gedachte toen ik bekende dat deze op het oog vriendelijke zwarte kater mogelijk ieder moment kon ontploffen. ‘Bij mijn dierenarts hebben ze speciale handschoenen om hem te behandelen,’ zei ik voorzichtig.
De assistent en de generaal keken elkaar kort aan en besluiten dat ik mee moet voor het verkennend onderzoek.
Wanneer ze in de onderzoekskamer het hekje van de kooi los maakt, ontvangt ze als dank een linkse directe – zonder nagel. Het hekje vliegt door de kamer en klettert op de grond, maar Guus blijft in zijn kooi. Alsof hij wil illustreren hoe onnodig het is om hem op te sluiten.
Na het plaatsen van de verdoving word ik weer naar de wachtkamer geleid. ‘U mag een kopje koffie nemen,’ verzekert de generaal me, terwijl ze haar hand bekijkt.