‘Dat doet hij thuis dus nooit,’ zeg ik verontschuldigend tegen de fotograaf die pasfoto’s moet maken van de slapende baby in mijn handen van enkele weken oud.
Voor baby’s gelden dezelfde eisen aan een pasfoto als voor volwassenen. Geen gezichtsbedekkende kleding, geen lachend gezicht en – het lastigste van allemaal – de ogen moeten open. Met andere woorden: de baby moet wakker zijn. (Niet te verwarren met ‘woke’, dat komt pas later.)
We hadden vijftig minuten voor de fotoshoot uitgetrokken vóór onze afspraak in het Stadhuis om zijn paspoort aan te vragen en die tijd blijken we hard nodig te hebben.
Licht wanhopig trekken we zijn sokken aan en uit en daarna zijn broek, in een poging om Merlijn wakker te krijgen. Knijpen in de voeten, wangen of handjes: niets helpt. Ik loop naar buiten en wacht een kwartier bij de bushalte om twintig bussen te laten passeren. Een voorbijganger suggereert om het brandalarm te activeren, maar daar wil de beveiliging niet aan meewerken.
Uiteindelijk blijkt de beste methode om Merlijn een paar keer uit de kinderwagen op te tillen en hoog boven m’n hoofd te houden – zoals ik een baviaan in een Disneyfilm ooit heb zien doen met een leeuwenwelp. Dit is weliswaar geen doopceremonie, maar je eerste bezoek aan het gemeentehuis voor je eerste paspoort is een net zo goed een bijzonder moment.
In de twintig seconden dat Merlijn zijn ogen open heeft, moet ik hem op een kartonnen doos met printpapier vasthouden en schiet de fotograaf snel een portretfoto. Na vijf flitsen valt hij weer in slaap, maar er is een resultaat.
Mijn handen worden op de foto vakkundig weggewerkt met een oranje zweem.
‘Dat mag,’ zegt de fotograaf, alsof ik een gemeenteambtenaar ben die hier lastige vragen over zou kunnen stellen.