‘Je moet niet denken, maar pakken,’ zegt Joëlle met een dwang in haar stem die ik niet van haar ken. Ze wil dat ik de minuut gratis boodschappen doen ga verzilveren omdat ze bang is dat ze zelf te veel gaat nadenken als ze de spelregels van de filiaalmanager te horen krijgt en er kortsluiting in haar hoofd ontstaat. Bovendien kan ik met mijn ogen dicht naar de schappen met de olijfolie, babyluiers en vaatwastabletten lopen en zij niet.
Twee dagen eerder hadden we op internet een lijstje met spelregels voor een minuut gratis boodschappen doen gevonden. Daarop stond dat je van elk product met een uniek EAN-nummer maximaal één exemplaar mag pakken. Verder waren een hele boel producten ‘vanwege wettelijke bepalingen’ uitgesloten, zoals medicijnen, tabaksproducten en zuigelingenvoeding. Ook de boeken mochten niet meedoen, maar dat had ik wel verwacht. Is er iemand die in een supermarkt boeken koopt?
‘Als je kar vol zit, mag je terug voor een nieuwe,’ zei Joëlle opnieuw met die dwang in haar stem terwijl we de regels doornamen. Ik voelde me onder druk gezet. Is dit misschien hoe het voelt om aan de vooravond van je eerste Champions League-finale van je favoriete club te staan?
We worden ‘s ochtends kwart over acht verwacht, eerst mogen we koffiedrinken met de filiaalmanager. Ik ken haar van gezicht, maar zij mij niet. Dat is logisch, normaal ben ik een van de duizend klanten op een dag, alleen vandaag ben ik de Uitverkorene. Ze legt uit dat we van iedere productgroep slechts vier exemplaren mogen pakken.
Ik wissel met Joëlle een blik van verstandhouding, moeten we nu overstappen op Plan B of Plan C – of alsnog een onverwachte wissel doen? Zij schudt gedecideerd haar hoofd.
We lopen vanuit het magazijn terug naar de ingang van de winkel, de startlijn is het groenteplein voor de klaphekjes: de wedstrijdleiding heeft voor mij een boodschappenkar met bloemenkettingen versierd en daarop een camera gemonteerd die tijdens de tocht door de winkel mijn gezicht zal volgen.
Door de winkel schalt een omroepbericht dat klanten moeten uitkijken voor twee klanten die een minuut gratis winkelen hebben gewonnen. Daarna mag ik zelf aftellen voor het begin, de filiaalmanager vertrouwt erop dat ik geen valse start maak.
‘Drie. Twee. Een… start!’
Ik ren met alles wat ik in mij heb en na de eerste bocht schiet de camera half los van de kar.
‘PAK DE WC-ROLLEN, PAK DE WC-ROLLEN,’ roept de dolenthousiaste winkelcentrummanager. Wederom realiseer ik mij dat er nu veel op het spel staat, maar het pak Page-toiletpapier dat deze week in de Bonus is, negeer ik.
‘MET TWEE HANDEN, MET TWEE HANDEN!’ schreeuwt Joëlle met hetzelfde volume als toen Matthijs de Ligt op 8 mei 2019 de score opende tegen Tottenham Hotspur.
Ik merk dat ik een soort waas voor mijn ogen krijg, ik herinner mij de woorden van Ron Vlaar die na zijn strafschop tegen Argentinië zei dat hij geen herinnering meer had aan de wandeling van de middencirkel naar de strafschopstip, vlak voordat hij aanlegde en miste.
Na een minuut staat de totaalscore op zo’n 150 euro. Dat is best goed, verzekert de winkelcentrummanager ons. Een ouder echtpaar dat de prijs in een ander winkelcentrum won, bleef steken op vijfentwintig euro omdat ze bij ieder product gingen kibbelen of dit wel van het goede merk was.
We worden de winkel uitgeleid met bloemen, confetti en champagne, precies zoals dat bij de prijsuitreiking van de Champions League gaat.
Later die middag kom ik terug voor de boodschappen die ik écht nodig heb.