Eenmaal om vier uur ‘s nachts aangekomen op Schiphol word ik door de taxichauffeur gebeld dat hij voor ons huis staat. Als ik zeg dat we net door een andere taxi op Schiphol zijn afgezet, vermoedt hij dat hij verkeerd verbonden is. Dat was iets wat ik vroeger ook zei als ik op dat tijdstip in de nacht iemand belde.
Bij de security krijg ik te horen dat er volgens de scan een wapen in mijn handbagage lijkt te zitten.
‘Ik mag dit eigenlijk zeggen, maar het lijkt op…’
De beveiliger mompelt iets waar ik niets van versta. Ze vraagt of ik weet om welk voorwerp in mijn handbagage het kan gaan en ik denk meteen aan de magnetic tiles – stukken vierkant plastic in alle kleuren van de regenboog met mini-magneten – van Merlijn. Dat blijkt te kloppen, ze mogen gelukkig mee.
We lopen richting de gate. Omdat we vrijwel de enige passagiers met priority zijn, ontstaat er enige consternatie bij de controle van de tickets als wij overal doorheen kunnen lopen. Wanneer we eenmaal in het vliegtuig zitten en al taxiën richting de startbaan meldt een stewardess dat ze de passagiers verkeerd had geteld en daarom de veiligheidsriem voor Merlijn was vergeten. Ook geeft ze mij een zwemvest voor kinderen.
‘Hij is erg ingewikkeld om op te blazen als je de handleiding volgt. Maar als je hem gewoon opblaast en je zoontje in het midden legt, komt het goed.’
Tot slot verzekert ze mij dat dit nieuwe model ‘uiteraard’ veiliger is dan het oude zwemvest.
‘Anders hadden we de oude niet vervangen.’