Aardbeien kopen

Aardbeien - Flickr.com, CC-licentie, smith

Mensen met een verwarde blik in de ogen zijn aantrekkelijk. In plaats van schreeuwend te verkondigen dat er iets aan de hand is, zwijgen ze. Mensen met een verwarde blik in de ogen gebruiken alleen het volgende recept om de aandacht op zich te vestigen:

– ze kijken;

– naar jou;

– op een manier alsof ze iets niet helemaal hebben begrepen.

Wat er precies aan de hand is, weet je niet. Toch zou je de man, die nu al twintig tellen stoïcijns naar je zit te staren, op één of andere manier wel willen helpen. Juist dit maakt hem aantrekkelijk: met zijn schijnbare kwetsbaarheid dwingt hij af dat jij je mond open doet.

“Meneer, kan ik u met iets helpen?”

Alsof jij, de wildvreemde, even in het leven van de verwarde kan stappen door als een praatpaal langs de snelweg naar zijn problemen te luisteren. Alsof jij, de wildvreemde, vervolgens feilloos de oorzaak van zijn ongeluk in het chaotische verkeer aan problemen kunt aanwijzen en aanpakken. Nee, jij kunt hooguit een tijdelijke steun zijn. Een kapstok waaraan de verwarde zijn last voor een paar uur mag hangen.

 

Gehaast zigzag ik tussen de schuifelende massa op straat door. Mensen denken dat ik een reden heb om op weg te zijn. Ik kan het begrijpen: achterelkaar door blijven mijn schoenen dezelfde voorspelbare bewegingen maken. Stapperde-stap-stap-stap. Pas als je rondslentert op een manier waaruit blijkt dat je geen idee hebt waar naartoe je op weg bent, zal er iemand bezorgd op je afkomen. Maar wanneer ik voorbijloop en jou aanstoot zonder m’n excuses te maken, denk je dat er iets dringends is – iets belangrijks dat zich ergens anders afspeelt.

Ik krijg een opvallend gekleed figuur in het oog. Het is een clown, op precies die paar vierkante meter waar Louise mij voor het eerst aanraakte met een tikje op de schouder. De clown heeft een rode dop op haar neus en vier strikjes in haar geelgekrulde pruik. Wanneer ik dichter nader, voel ik me bekeken; alsof ze wil controleren of ik wel aan haar eisen voldoe.

Eindelijk iemand die ziet wat er aan de hand is.

De clown stapt op mij af en groet met een paar vriendelijke woorden. Even denk ik Louises stemgeluid te herkennen, maar als de volgende zin uit haar mond klinkt, besef ik dat de clown daarvoor te zacht spreekt. Te bescheiden, te weinig wil om te domineren vanaf het eerste ogenblik.

“Wilt u misschien geld geven aan…”

Ik haal een blauw briefje uit mijn broekzak en wil het in haar handen duwen.

Ze weigert.

“Het is eigenlijk de bedoeling om maandelijks een bedrag over te maken, bijvoorbeeld via een acceptgiro…”

Probeer je een keer de wereld vooruit helpen door iets van jezelf te geven, is het nóg niet goed.

“Dus neem je dit niet aan, tenzij ik het in twaalf stukken scheur en een jaar lang, elke maand een gedeelte aan jou geef?”

De clown knikt en blijft me verwachtingsvol aankijken. Ik loop door en stop het blauwe briefje in mijn broekzak.

 

Mijn ogen houd ik op de straatstenen gericht. Ik zie veel schoenen met bijbehorende benen in spijkerbroek. Hoe rakelings de schoenen elkaar ook maar passeren, nooit struikelen ze. Alles gaat perfect door. Ook de rode naaldhak en de blauwe gymp, die door centimeters lucht worden gescheiden, maken geen enkele fout. Feilloos en consequent ontlopen ze elkaar. Als ik even opkijk, blijken de lichamen boven de schoenen juist naar elkaar toe te trekken: schouder naar schouder, arm om rug, hand in haar. Alles lijkt in evenwicht, waardoor alles kan blijven doorgaan. Alsof er nooit iets zou kunnen botsen.

Op een druk kruispunt staat een vrouw met een hoed. Geen bolhoed, maar zo’n puntige, donkerblauwe tovenaarshoed die de drager ervan ongeveer dertig centimeter groter maakt. De vrouw spreekt me aan op de manier zoals iedereen dat doet die al honderden keren is afgewezen.

“Meneer, bent u misschien geïnteresseerd in een nieuw horloge?”

Ik zwijg.

“Of wilt u er misschien één cadeau doen aan iemand? Ik heb hier voor zowel mannen als vrouwen prachtige exemplaren.”

Ik blijf zwijgen.

“Maar meneer, wees nou heel eerlijk: wat is er mooier dan het idee dat u iemand de tijd cadeau doet?”

Ik kan niet anders dan voor een moment stil blijven staan bij deze gedachte. De tijd cadeau doen. Dat klinkt alsof je iemand een machine geeft waarmee hij elke beslissing ongedaan kan maken uit een verleden dat nu bezig is. Een verleden dat zich herhaalt, iedere seconde weer. Ik beeld me in wat ik zou veranderen. Hoe ik mijn ontmoetingen met Louise een andere betekenis kan geven.

“Doe er maar één. Graag.”

Om 13:14 reken ik in een supermarkt een doosje met twintig aardbeien af. Drie minuten en twintig seconden later zit op een bankje in het park. Ik sluit mijn ogen, half, en bekijk door mijn wimpers de aardbeien, elk met een pronkend kroontje. Alsof ze niet hadden kunnen kiezen wie van hen de koning mocht zijn. Stuk voor stuk scheid ik het groene van het rode, het kroontje van de vrucht. Het eerste gooi ik voor me op de grond, het tweede duw ik zachtjes in m’n mond. De aardbeien smaken sappig, maar veel minder lekker dan verwacht.

Als ik ze alle twintig op heb, sluit ik het doosje. Ik zie dat de uiterste houdbaarheidsdatum twee dagen eerder is verstreken. Toch maakt het niet meer uit: de aardbeien zijn op, verdwenen. De sticker met zijn houdbaarheidsdatum heeft geen functie meer. Hij kan niemand waarschuwen.

Er was een moment waarop Louise een andere keuze kon maken en waarop ik de aardbeien kon weggooien. Daarna werd het onmogelijk om iets aan de richting van deze bewegingen te veranderen. Onverstoorbaar tikte de tijd verder toen ik de rode vruchten in mijn mond stopte. Onverstoorbaar draaiden de wijzers van het horloge door toen Louise besloot de veters van haar schoenen iets steviger vast te binden en door te lopen.

Ik kijk naar de witte duivenpoep, uitgesmeerd over de lege zitplek naast me, en haal het gloednieuwe ding uit de binnenzak van mijn jas. Ik stop het uurwerk in het lege aardbeiendoosje en geef het als één cadeau aan de prullenbak naast het bankje.

Deel dit verhaal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.