The Hours – Michael Cunningham

Laura reads the moment as is passes. Here is is, she thinks; there is goes. The page is about to turn. There is just this for consultation: an hour here or there when our lives seem, against all odds and expectations, to burst open and give us everything we’ve ever imagined, though everyone but children (and perhaps even they) knows these hours will inevitably be followed by others, far darker and more difficult. Still, we cherish the city, the morning; we hope, more than anything, for more. It is revealed to her that all her sorry and loneliness, the whole creaking scaffold of it, stems simply from pretending to live in this appartement among these objects, with kind, nervous Sally, and that if she leave she’ll be happy, or better than happy. She’ll be herself. Het voelt als een cliché als je zegt dat een boek gaat over ‘leven’ en ‘tijd die verstrijkt’ – alsof de tijd zelf een personage is. Daarom wilde ik deze drie citaten uit The Hours van Michael Cunningham uitlichten: Ze laten voor mij zien waar dit boek ook over gaat en dat je zeker niet hoeft te vrezen dat de personages abstracte figuren zijn, zogenaamde slachtoffers van de tijd die voorbij tikt en hen op een bepaalde manier allemaal ontglipt. Daarvoor zitten de drie vrouwen (Virginia Woolf, Ms. Dalloway en Clarissa Vaughan) in dit boek te vol met leven. Het verhaal speelt zich (driemaal) af op één dag en wisselt ieder hoofdstuk tussen de drie perspectieven. Zo volg je schrijfster Woolf in de jaren ‘20 terwijl ze werkt aan haar roman Ms. Dalloway en terugverlangt naar Londen. Daarnaast heb je Ms. Brown die kort na de Tweede Wereldoorlog dit boek leest en een verjaardagscake voor haar man probeert te maken. Tot slot is er Clarissa, een vrouw die een feestje voor haar doodzieke voormalige jeugdliefde organiseert. Uiteraard komen de drie verhaallijnen in het laatste hoofdstuk op een ingenieuze wijze bij elkaar, maar dat gebeurt op zo’n niet-nadrukkelijke manier dat het ook oké was geweest als dit niet was gebeurd. Veel interessanter is namelijk hoe ontmoetingen en alledaagse gebeurtenissen – bloemen kopen, een vogel begraven, een boek lezen – de drie vrouwen brengen tot een gevoel over wie ze zijn, welke kansen ze hebben gehad en wat ze na jaren nog steeds missen. Het is niet zozeer gemijmer, het gaat om een zelfbewustzijn van de drie vrouwen hoe hun leven loopt en had kunnen lopen. Dat je dit in sommige passages als lezer kunt voelen zegt alles over hoe overtuigend de toon is van de verteller in Cunninghams boek. Lees ook mijn recensie van Dag, de nieuwste roman van Michael Cunningham.