Wolkenatlas – David Mitchell

Cloud atlas - Flickr/paz.ca

Cloud atlas – Flickr/CC-licentie/paz.ca

Een vriend van mij had als goed voornemen dit jaar om geen boeken meer uit te lezen die hem na honderd bladzijdes nog niet konden boeien. Ik vond het een mooi voornemen. Er kwamen welgeteld twee titels in me op die ik na honderd pagina’s naast me neer had gelegd: Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit van Dave Eggers en Wolkenatlas van David Mitchell.
Ik heb nooit geprobeerd een blog te schrijven over Mitchells verfilmde roman, maar in Trouw bracht recensent Julie Phillips dit weekend heel nauw mijn voornaamste kritiek op Wolkenatlas onder woorden:

“Dat David Mitchells ambitieuze roman uit 2004 knap in elkaar zit, zie ik ook wel. Zes verhaallijnen, elk geschreven in een compleet eigen stijl, worden losjes aaneengeregen door gemeenschappelijke thema’s als menselijke zwakheid en dreigende (zelf-)vernietiging. ‘Wolkenatlas’ schakelt van briefroman naar thriller naar sciencefiction, en maakt daarmee een statement over de kunst van het vertellen. (…) Het scheert in duikvlucht van verleden naar toekomst; als je zoiets in een boek nog nooit eerder bent tegengekomen, is dat buitengewoon spannend. Maar wat blijft er over als je de delen afzonderlijk bekijkt? Twee hoogst ironische historische vertellingen, een tweederangs thriller, een opgerekt satirisch intermezzo, en twee slappe aftreksels van sciencefiction – allemaal te lang, allemaal verzopen in een plakkerige saus van pastiche en imitatie.”

Over zijn nieuwe roman Tijdmeters was Phillips overigens wél positief: Mitchell zou veel meer de ruimte neemt om zijn talent voor realisme ruim baan te geven.

Klik hier om de volledige bespreking van Tijdmeters te lezen

Trefwoorden

Deel dit verhaal

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.